Παράπονο...

Χόρευε η κουρτίνα στο παράθυρο
Κι ερωτοτροπούσε με τ’αγέρι
Κάθε της κλωστούλα ερωτεύτηκε
Σένα κεντημένο περιστέρι

Άνθιζε στον κήπο γιασεμί
Στο τραπέζι φρούτα στο πανέρι
Μύριζε η κουζίνα μας ψωμί
Κι έφτανε σχεδόν το μεσημέρι

Έτριξε η αυλόπορτα και στάθηκες
Κι άπλωσες το χέρι να μου πεις
Μα όπως ήρθες άξαφνα έτσι χάθηκες
Όπως την ομίχλη της βροχής

Χόρευε η κουρτίνα στο παράθυρο
Κι ερωτοτροπούσε με ένα αστέρι
Ένα μου έμεινε παράπονο
Που φύγε γοργά το μεσημέρι…

Στην Νταϊάνα…

1 σχόλιο:

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Ένα περιστέρι πέταξε από τη καρδιά σου με τα φτερά βουτηγμένα σε παράπονο ψυχής αναίτιας και ξαφνικής. Ένα παράπονο -τραγούδι που λέει τόσα πολλά.