17

Έμμονη η ιδέα του θανάτου
Κουρνιασμένη στα κατάβαθα μιας μαύρης ψυχής
Έμμονη και η ιδέα της φυγής
Καρφωμένη σε μία νεανική καρδιά

Θάνατος και Απελευθέρωση γίνονται ένα

Και εγώ στα δεκαεφτά
Σοφός γερο-Ζορμπάς
Το φοβάμαι το θάνατο
Δεν τον καταλαβαίνω
Τον θέλω όμως
Με απελευθερώνει

Θέλω να νοιώσω ελεύθερη
Σαν ηλιαχτίδα που ξεγλιστρά
Μέσα από τα σύννεφα
Την ώρα μιας μπόρας ξαφνικής

Θέλω να γίνω ένα με τη βροχή
Να είμαι το φως του ήλιου
Και η βροχή συγχρόνως
Και να σκορπάω γύρω μου χρώματα
Στιγμιαίας χαράς

Μα όλα αυτά μετά το θάνατο
Σε μία άλλη ζωή
Τη στιγμή του θανάτου να τη ζήσω