Δεν είναι η θάλασσα που πάλλεται τα κύματα
Είναι η καρδιά μου που ξεσπάει σε σκιρτήματα
Πότε θεριεύει και σε βράχια αλυχτάει
Κι άλλοτε πάλι με σελήνη ξενυχτάει
Δεν είναι σύννεφο στον ουρανό που τρέχει
Είναι το βλέμμα μου που μια στιγμή δεν στέκει
Ψάχνει να βρει το χρώμα να κουρνιάσει
Χρώμα δε διάλεξε, ποτέ δε θα ησυχάσει
Δεν είν’ μπουμπούκι τριαντάφυλλου που άνθισε
Είναι η ψυχή μου που σε μια στιγμή ξεσπάθωσε
Γδύθηκε όμορφη και ήρθε να χαρίσει
Ένα τραγούδι τη ζωή για να υμνήσει!
Δεν είναι...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Αν και προτιμώ τον ελεύθερο στίχο,
το συγκεκριμένο ποίημα έχει μιά μοναδικη ομοιοκαταληξία που στο τέλος σου μένει ένα τραγούδιγεμάτο μοναδικές εικόνες, ένας ύμνος από τη ψυχή για τη ψυχή.
Αυτό το ταλέντο μην το αφήνεις να πηγαίνει χαμένο !
Δημοσίευση σχολίου