Τα ποτήρια

Θεέ μου, πώς θα το πιω πάλι και αυτό το ποτήρι;
Μπροστά μου απλώνεται σκοτεινό και ατέλειωτο το τραπέζι με τα ποτήρια.
Πώς θα το πιω πάλι;
Μώρανέ με Θεέ μου, αν χρειαστεί, μώρανέ με να μην καταλάβω τη στιφάδα και την πίκρα του…
Δίπλα μου στέκονται σε παλιοκαιρισμένο ταμπλά τα άδεια ποτήρια, τα ως τα τώρα πιωμένα, αλλά καθόλου παρηγοριά δεν είναι
Άντεξα τότε;
Δεν ξέρω…
Και αυτή η βαθιά ρυτίδα στο μέτωπο; Από την προσπάθεια να τα πιω είναι;
Ναι, σαν να θυμάμαι κάτι τώρα…ναι, από τότε…
Πώς να το πιω ετούτο το ποτήρι;
Στο τραπέζι επάνω απλώνονται δεκάδες άλλα ποτήρια
Αλλά ας μην τα κοιτώ καλύτερα
Ας συγκεντρωθώ στο ένα, σε αυτό που πρέπει τώρα να πιω
Αχ! Όχι!
Δεν μπορώ!
Ζαρώνομαι λες και αν μικρύνω το εμβαδόν μου, θα ναι μικρότερη η πίκρα
Έλα Εαυτέ, στάσου δυνατή πάλι! Μπορείς όπως μπόρεσες!
Μα ποιον πάω να ξεγελάσω;
Μώρανέ με!...
Ακόμα θυμάμαι το πρώτο ποτήρι…
Δεν άλλαξε η γεύση του από τότε
Μα ούτε και συνηθίζεται…
Λιγότερο πικρό ή λιγότερο εύκολο κανένα δε θυμάμαι…
Αυτή η κανάτα ποτέ δε αδειάζει
Όλο και κάποιο ποτήρι γεμίζει
Με αυστηρή συχνότητα
Τώρα…τώρα…τώρα….

Μώρανέ με….