Εκδίκηση

Δε θέλω ,μη μ’αναγκάζεις
Και αν πρέπει δεν το μπορώ
Μη σπρώχνεις, δε θα χωρέσω
Σε καμιάς ύπαρξης το μυαλό

Το ξέρω πως με πονάς
Όμως δε νοιώθω πλέον εγώ
Και τις πληγές μου μ’απάθεια κοιτάω
Δε νοιώθω, δεν ελπίζω και ίσως δε ζω.

Ρε! Σου μιλάω! Φεύγεις τώρα
Που δεν υπάρχω πια!
Είσαι ξεφτίλας αν νομίζεις
Πως μου πήρες και την καρδιά

Υπάρχω ακόμα μες το μυαλό σου
Είμαι η τύψη που ξαγρυπνάς
Και η εικόνα στο όνειρό σου
Που για να διώξεις μιλάς, μιλάς, μιλάς…

Μα δε θα φύγω αν δεν το νοιώσω
Ότι σου έδωσα ό,τι και συ
Αν δεν πληγώσω δε θα τελειώσω
Δεν είναι εκδίκηση :είναι η ζωή