Θύμηση...

Μια ανηφόρα και αυτό το βράδυ
Ώσπου να φτάσεις στον Άγιο Ύπνο
Σιγά, βαριά ανηφορίζεις
Άπνοια παντού και υγρασία
Σα δημοσιά πού και πού τρεμοπαίζει μια λάμπα
Μια μια απαντάς τις θύμησες
Που απ’τα σοκάκια ξεπροβάλλουν
Με κάτι κουρέλια, κουρασμένες
Μια καλησπέρα αρθρώνουν
Που τυχαία τις συνάντησες
Και πάλι σκύβουν το κεφάλι
Σιγοσφυρίζουν ακαθόριστο σκοπό
Και πάλι χάνονται σε καλντερίμια σκοτεινά
Μόνο η δική της θύμηση σε ένα πρεβάζι
Σε ένα φωτισμένο παράθυρο χαμογελάει
Αφτιασίδωτη, γαλήνια
Δεν προσδοκεί
Σε περιμένει
Μόνο η δική της θύμηση για καληνύχτα

Καλλιόπη