Λίγο λικέρ τριαντάφυλλο

Λίγο λικέρ τριαντάφυλλο
Ίσως και λίγο ανάμα
Για να μυρίσουν οι στιγμές
Σα να’μασταν αντάμα

Λίγο λικέρ τριαντάφυλλο
Άντε και λίγο δυόσμο
Για να γεμίσω θύμησες
Από εσέ τον κόσμο

Λίγο λικέρ τριαντάφυλλο
Και μία ανεμώνα
Για να χτυπάνε οι καρδιές
Που σμίξανε χειμώνα

Λίγο λικέρ τριαντάφυλλο
Το πίνω στην υγειά σου
Στα πράσινα τα μάτια σου
Στην αλμυρή αγκαλιά σου

Δεν είμαι εγώ

Δεν είμαι εγώ για να μου βάλετε παρκέ
Να προσέχω πώς πατώ μη γρατζουνίσω
Πλακάκια να μου βάλετε για να χορέψω
Τα λάθη μου για να ηχήσω
Και να αντηχήσω αν χρειαστεί

Δεν είμαι εγώ για ήσυχα
Και πράματα σεμνά και μετρημένα
Αλήθειες μόνο να φωνάζετε
Λόγια από μέσα σας βγαλμένα
Γέλια με στόματα ανοιχτά

Δεν είμαι εγώ για λάιτ και υγιεινά
Δεν έχω σιλουέτα, έχω πάθη
Τα όνειρα τρέφονται με ελπίδες
Και η ζωή με ανιδιοτελή αγάπη
Η φύση μου είναι αέρινη

Δεν είμαι εγώ για φιγουρίνια και για μόδες
Ποια είναι αυτή που εμένα θα προστάζει
Διάφανα κρινολίνα θα φορέσω
Και τσόχινους αν χρειαστεί χιτώνες
Εγώ θα ορίσω το ποια είμαι!

Δεν είμαι εγώ για δόξα κα υστεροφημίες
Θέλω το τώρα μου να ζήσω
Να μη ξεφύγει ούτε στιγμή
Ρυτίδες και άσπρα μαλλιά να αποκτήσω
Θέλω να μείνω στη ζωή

Τότε που έφυγα...

Με δυο άσπρες αχιβάδες
Από αυτό το λιμάνι φεύγω

Δυο άσπρες αχιβάδες
Δυο κόκκους ξανθή άμμο
Και δυο μαύρα βότσαλα σαν πίσσα…
Δυο γλάροι που με συντροφεύανε
Και ως το τέλος μου θυμίζανε
Πως άφησα πίσω μου ό,τι αγάπησα…

Με δυο σταγόνες θάλασσα
Έφυγα από εκείνο το λιμάνι

Δυο σταγόνες θάλασσα
Δυο σταγόνες αρμυρή θύμηση
Και δυο σταγόνες ήλιο που πεθαίνει…
Δυο τελευταίες ματιές άφησα
Η μια να σε ψάχνει στην προβλήτα
Και η άλλη να σε περιμένει…

Καλλιόπη

Ηγερία

Καλύτερα ποτέ να μη σε γνώριζα!

Ας μην είχα γνωρίσει το χάιδεμά σου καλύτερα…
Πότε ας μη με έπαιρνες από το χέρι να με πας…
Καλύτερα να μην είχες ποτέ στηθεί απέναντί μου με τόση υπομονή…
Να μην ήσουν ποτέ το παράδειγμα
Η μία και η μόνη απεικόνιση στη λέξη ελπίδα
Ας μην ήτανε κάθε μου κίνηση ανάμετρη με τη γνώμη σου
Ο αρχηγός μου, ο σύντροφος στον πόλεμο και η γιαγιά μαζί
Ας μην ήσουν ποτέ ιδανική
Ποτέ να μην ήσουν η έμπνευση για κάθε αρχή
Και η σκληρή απόφαση για κάθε τέλος

…και ας μην ήμουν η ανάσα σου ποτέ!
Καλύτερα να μην είχα το όνομά σου…

Πώς θα σε χάσω δεν ξέρω…

Πώς θα σε χάσω δεν ξέρω…

Όταν γυρίσεις

Όταν γυρίσεις

ίσως να μην είμαι εδώ

και η ερημωμένη πόλη μου

να είναι ακόμα πιο άδεια

Όμως μη φύγεις ξανά

Φώναξε όσο πιο δυνατά μπορείς

μέσα σε ένα φιλί

για να το ακούσω

πως η χώρα μου δεν είναι πια έρημη

πως έχει ζωή

αφού γύρισες εσύ

και να γυρίσω κι εγώ

Bleeding Roses Dali

Δεν την αντέχω άλλο τη μιζέρια αυτού του κόσμου

Μέσα μου κρύβω ένα μπουμπούκι τριαντάφυλλο
Και θέλει ένα χαμόγελο να ανθίσει
Θέλει να βγει λίγο στο φως του ήλιου
Και περιμένω την κατάλληλη μέρα να το βγάλω

Μα πότε θα είναι αυτή;
Σε ποιο χαμόγελο να πάρω θάρρος;
Σε ποια ζεστή μέρα να το βγάλω έξω;
Ποιο πρεβάζι να στολίσω
Που είναι όλα τα παράθυρα κλειστά;
-Η θέα τους πονάει…-

Και είναι κατακόκκινο!

Αλίμονο….όσο δεν ανθίζει αυτό
Τόσο τα αγκάθια μεγαλώνουν μέσα μου…

kalliopi

Είμαι η Ελένη

Είμαι η Ελένη, η γνωστή από την Τροία…
Εγώ που όλοι με θυμάστε
Άλλοι σαν πόρνη, άλλοι σα θυσία
Και άλλοι για αφορμή σε ό,τι φοβάστε
l
Είμαι η Ελένη, η γνωστή με τον Πάρη…
Εκείνη, με τη φήμη της καλλονής
Αυτή που της λέγεται πως σέρνει καράβι
Τέτοιο προνόμιο καμιάς αλληνής!
l

Είμαι η Ελένη, που μου χρεώνετε
Αιώνες τώρα μύρια κακά
Και πάνω στη πλάτη μου δημιουργήσατε
Στίχους, ποιήματα, εικαστικά
l

Είμαι η Ελένη, η αλληγορία
Ποτέ δεν ήθελα, θα σας το πω,
Εγώ δεν το ‘θελα να γράψω ιστορία
Μάταια έψαχνα να αγαπηθώ
l
Είμαι η Ελένη και τριγυρνάω
Αγωνιώντας μέσα στα Αλώνια
Ένας δε βρέθηκε να μη με ξέρει
Ούτε ένας άνθρωπος στα τόσα χρόνια
l
Είμαι η Ελένη, πουκάμισο άδειο
Και με λυπήθηκαν μόνο θεοί
Όταν μου έδωσαν την ευκαιρία
Μα ήτανε λέει και αυτή δανική
l
Είμαι η Ελένη και ψάχνω ένα μέρος
Για να χωθώ και να κρυφτώ
Στο άκουσμά μου κι εγώ τρομάζω
Δε βρίσκω τίποτα πια να σωθώ
l
Είμαι η Ελένη, κι όμως δε θέλω
Να με θυμάστε ποτέ ξανά
Γριά πια είμαι και δεν πεθαίνω
Ζω μες την σκέψη σας σα μια σκιά
l
Είμαι η Ελένη και έχω γεράσει
Το μόνο που θέλησα σαν ήρθα εδώ
Ήτανε κάποιος να μ’είχε ξεχάσει
Στην λήθη επιτέλους ν’αναπαυθώ
l
Είμαι η Ελένη, που η Ανδρομάχη
Καθώς θρηνούσε τον άρχοντά της
Κατάρα μου έδωσε χρόνια να ζήσω
Όσα τα πλούσια μαλλιά της

Καλλιόπη