Μια λέξη ξεχασμένη

Μια λέξη ξεχασμένη
Πρόχειρα γραμμένη με μελάνη σπάνια και ακριβή
Στην άκρη μιας σελίδας αγωνιά…
Μια λέξη ξεψυχάει στην ώα μιας σελίδας
Ενός τόμου, ενός βιβλίου κάποτε πολυδιαβασμένου
Τώρα αφημένο σε παλαιοπωλείου ράφι,
Σκονισμένο, υγρό, σκοτεινό.
Σχεδόν τριάντα χρόνια χέρι δεν άπλωσε πάνω του.
Το σκούρο και σοβαρό του εξώφυλλο
Κανέναν δεν συγκίνησε.
Ο καθαρευουσιάνικος και αυστηρός του τίτλος,
Ο κάποτε με χρυσά γράμματα
Και τώρα, τώρα σαν σκουριασμένος να αιωρείται,
Δεν στάθηκαν εδώ και χρόνια σημείο κάποιου ενδιαφέροντος.
Κι η λέξη απελπισμένη πια
Τώρα που αποπνέει
Ψάχνει μες τις σελίδες κάπου να κρατηθεί
Μια άλλη λέξη να ταιριάξει
Ψάχνει μια πρόταση να γαντζωθεί.
Μια νέα έστω έννοια να μείνει.
Γραπώνεται στο κιτρινισμένο φόντο της σελίδας
Προσπαθεί η ίδια να προφέρει τις συλλαβές της
Έστω να τις ψιθυρίσει
-Δυο συλλαβές όλες κι όλες-
Μα οι λέξεις δεν έμαθαν να μιλούν
Μόνο να προφέρονται…

Κάτι καινούριες λέξεις μονάχα
Ξενόφερτες ή απλουστευμένες
Χωρίς στολίδια, όπως λάμδα ή όπως δέλτα,
Χωρίς καν στίξη, όπως θέλεις πρόφερέ τες,
Καμαρώνουν να ηχούν
Και να αντηχούν σε τοίχους και σε ράφια
Που γνώρισαν μεγάλη ευγλωττία…