Έλα

Έλα να αφήσεις στο σεντόνι μου
Ιδρώτα για αγίασμα
Και να υμνήσεις έρωτα
Με τ’ αναφιλητά
Κι εγώ χορδή στα χέρια σου
Θα πάλλομαι αξημέρωτα
Να γεύομαι το πάθος σου
Με μάτια ανοιχτά!

4 σχόλια:

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Στα αγιασμένα τα νερά
των ιδρωμένων πόθων
νίβεται η καρδιά
και λούζεται το πάθος της
μύρο κάθε βραδιά
ύμνος μέσα στα χέρια της
του έρωτα η σοδειά…

τη γεύση παίρνει ο έρωτας
αυτού που τον κερνά…

ellinida είπε...

Εχεις πρόσκληση γιά μπλογκοπαίγνιο.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Ο έρωτας
κι οι κτύποι της καρδιάς
γρήγοροι κι ανυπόμονοι
σου μιλάνε και
στης ψυχής τα μονοπάτια
αφίνουν το αποτύπωμα
ενός αγγίγματος
μιας ματιάς
με πάθος βίαιο, ορμητικο.
Ο έρωτας
κι η σκιά των ματιών
που χάνεται το δειλινό
μ΄ένα φιλί
στην άκρη του χαμόγελου
περιμένοντας
το πρώτο αστέρι
να στολίσει τα μαλλιά
με χρυσόλαμψη.
Ο έρωτας
και το ατέλειωτο ταξίδι
σε σάρκα λευκή
στου κορμιού τις γραμμές
και τ' ακροδάκτυλα
πύρινη δάδα
να πάλλεται
σε αρχέγονους ρυθμούς
κι η βίαιη έκρηξη ηδονής
Ο έρωτας

Aνδρέας

Churchwarden είπε...

Με μάτια ανοιχτά, λοιπόν...

όμορφο ποίημα, υπέροχη τοποθέτηση του έσχατου στίχου, με κάτι από την οριστικότητα του θανάτου...