Έσβηνες τα άστρα ανάμεσα στα δάχτυλά σου
Ένα ένα, αργά αργά, σα να ήτανε κεριά
Κάπνιζαν λίγο ακόμα τα όνειρά σου
Ψήλωνε ο λιγνός καπνός στην καταχνιά
Έπεφτες έπειτα σε ένα στιλπνό σεντόνι
Και δεν ξεχώριζε το κάτασπρο κορμί
Εσύ και το φεγγάρι τώρα μόνοι
Σε μία αναμέτρηση παλιά κι ερωτική
Αναμέτρηση
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Καλλιόπη,συνεχίζεις να έχεις πολύ όμορφες ποιητικές εμπνευσεις
Αναμέτρηση με τον χρόνο που παίρνει στιγμές και ανθρώπους...πολύ όμορφο αγαπητή Καλλιόπη
Στο blog μου έχεις μια πρόσκληση για ένα blogoπαιχνίδι
Την καλησπέρα μου...
Γιατί βιάζεσαι να γυρίσεις το χρόνο πίσω;
Δημοσίευση σχολίου