Δεν την αντέχω άλλο τη μιζέρια αυτού του κόσμου
Μέσα μου κρύβω ένα μπουμπούκι τριαντάφυλλο
Και θέλει ένα χαμόγελο να ανθίσει
Θέλει να βγει λίγο στο φως του ήλιου
Και περιμένω την κατάλληλη μέρα να το βγάλω
Μα πότε θα είναι αυτή;
Σε ποιο χαμόγελο να πάρω θάρρος;
Σε ποια ζεστή μέρα να το βγάλω έξω;
Ποιο πρεβάζι να στολίσω
Που είναι όλα τα παράθυρα κλειστά;
-Η θέα τους πονάει…-
Και είναι κατακόκκινο!
Αλίμονο….όσο δεν ανθίζει αυτό
Τόσο τα αγκάθια μεγαλώνουν μέσα μου…
kalliopi
2 σχόλια:
Ωραίο blog, περίεργος πίνακας! :)
Καλησπέρα, φιλαράκι από τους στίχους είμαι...ψάξε με!! χιχι
Καλησπέρα, καλώς σε βρήκα
κι εδώ μετά τη γαλάζια λίμνη!
Θοδωρής
Δημοσίευση σχολίου