Παράπονο...

Χόρευε η κουρτίνα στο παράθυρο
Κι ερωτοτροπούσε με τ’αγέρι
Κάθε της κλωστούλα ερωτεύτηκε
Σένα κεντημένο περιστέρι

Άνθιζε στον κήπο γιασεμί
Στο τραπέζι φρούτα στο πανέρι
Μύριζε η κουζίνα μας ψωμί
Κι έφτανε σχεδόν το μεσημέρι

Έτριξε η αυλόπορτα και στάθηκες
Κι άπλωσες το χέρι να μου πεις
Μα όπως ήρθες άξαφνα έτσι χάθηκες
Όπως την ομίχλη της βροχής

Χόρευε η κουρτίνα στο παράθυρο
Κι ερωτοτροπούσε με ένα αστέρι
Ένα μου έμεινε παράπονο
Που φύγε γοργά το μεσημέρι…

Στην Νταϊάνα…

Δεν είναι...

Δεν είναι η θάλασσα που πάλλεται τα κύματα
Είναι η καρδιά μου που ξεσπάει σε σκιρτήματα
Πότε θεριεύει και σε βράχια αλυχτάει
Κι άλλοτε πάλι με σελήνη ξενυχτάει

Δεν είναι σύννεφο στον ουρανό που τρέχει
Είναι το βλέμμα μου που μια στιγμή δεν στέκει
Ψάχνει να βρει το χρώμα να κουρνιάσει
Χρώμα δε διάλεξε, ποτέ δε θα ησυχάσει

Δεν είν’ μπουμπούκι τριαντάφυλλου που άνθισε
Είναι η ψυχή μου που σε μια στιγμή ξεσπάθωσε
Γδύθηκε όμορφη και ήρθε να χαρίσει
Ένα τραγούδι τη ζωή για να υμνήσει!

Τα ποτήρια

Θεέ μου, πώς θα το πιω πάλι και αυτό το ποτήρι;
Μπροστά μου απλώνεται σκοτεινό και ατέλειωτο το τραπέζι με τα ποτήρια.
Πώς θα το πιω πάλι;
Μώρανέ με Θεέ μου, αν χρειαστεί, μώρανέ με να μην καταλάβω τη στιφάδα και την πίκρα του…
Δίπλα μου στέκονται σε παλιοκαιρισμένο ταμπλά τα άδεια ποτήρια, τα ως τα τώρα πιωμένα, αλλά καθόλου παρηγοριά δεν είναι
Άντεξα τότε;
Δεν ξέρω…
Και αυτή η βαθιά ρυτίδα στο μέτωπο; Από την προσπάθεια να τα πιω είναι;
Ναι, σαν να θυμάμαι κάτι τώρα…ναι, από τότε…
Πώς να το πιω ετούτο το ποτήρι;
Στο τραπέζι επάνω απλώνονται δεκάδες άλλα ποτήρια
Αλλά ας μην τα κοιτώ καλύτερα
Ας συγκεντρωθώ στο ένα, σε αυτό που πρέπει τώρα να πιω
Αχ! Όχι!
Δεν μπορώ!
Ζαρώνομαι λες και αν μικρύνω το εμβαδόν μου, θα ναι μικρότερη η πίκρα
Έλα Εαυτέ, στάσου δυνατή πάλι! Μπορείς όπως μπόρεσες!
Μα ποιον πάω να ξεγελάσω;
Μώρανέ με!...
Ακόμα θυμάμαι το πρώτο ποτήρι…
Δεν άλλαξε η γεύση του από τότε
Μα ούτε και συνηθίζεται…
Λιγότερο πικρό ή λιγότερο εύκολο κανένα δε θυμάμαι…
Αυτή η κανάτα ποτέ δε αδειάζει
Όλο και κάποιο ποτήρι γεμίζει
Με αυστηρή συχνότητα
Τώρα…τώρα…τώρα….

Μώρανέ με….

Παραίτηση...

στέρφα η μήτρα μου και τριγυρνάει
πρόστυχη αγία χωρίς ιερό
σε κάθε κατώφλι που σταματάει
το νοικοκύρη τον κάνει θεό

γύφτισσα η σκέψη μου ζητάει ρεγάλο
δως μου ένα ψέμα τη μοίρα να δω
και δε ζητάει σπουδαίο ή μεγάλο
μια χούφτα σιτάρι και λίγο νερό

πόρνη η ψυχή μου αναζητάει
ένα στιχάκι για εραστή
στο μαξιλάρι μια νότα να αφήσει
μήπως και πάρει στιγμής ηδονή

αν είναι σαβάνα ή στέπα δεν θυμάμαι
στην καρδιά μου τι φύτρωσε δεν το γνωρίζω
αν βρέχει ή αν χιονίζει δεν αισθάνομαι
κανένα θέλω μου πια δεν ορίζω

Υπόσχεση1

Στα γυάλινα μάτια σου με κάλεσες απόψε
Κι εγώ,
Στην αρχή δειλά,
Μα μετά με λίγο περισσότερο θάρρος
Πέρασα την κρυστάλλινη πόρτα τους
Και να λούσω πήγα
Τα ξανθά ακόμη μαλλιά μου
Στο ποτάμι του έρωτά τους…

Και ο Ήλιος των ματιών σου.
Καυτός,
Γλυκός,
Νοσταλγικός,
Μου βάρυνε τα μάτια
Και έγειρα να κοιμηθώ
Στις όχθες του

Και όταν αργά,
Ανάλαφρα,
Έκλεισες τα βλέφαρά σου
Να μη ξυπνήσω,
Γέμισε ο ουρανός με αστέρια
Και ένα χλωμό φεγγάρι
-η σκέψη σου-
Να προσέχει τον ύπνο μου,
Να χρωματίζει τα όνειρά μου,
Εκεί που μου ορκίστηκες
Να μην κλάψεις ποτέ
Μη και φύγω
Μαζί με κάποιο δάκρυ
Και με χάσεις…

Και είπες
όσο και αν πονάς
Θα γελάς ατελείωτα
Και θα κοιτάζεις τη βροχή όταν λυπάσαι
Για παρηγοριά
Μα δε θα κλάψεις

Υπόσχεση

Μη ρωτάς τώρα που κλαίω
Για τα δάκρυα της σιωπής
Όσα μου έμαθες να λέω
Σου ζητάω εσύ να πεις

Μη ρωτάς για την ψυχή μου
Που πεθαίνει μες τον Άδη
Ήσουν φως μες τη ζωή μου
Και είσαι τώρα εσύ σκοτάδι

Κράτησέ με πριν τελειώσω
Πριν χαθώ και ξεχαστώ
Τάμα ανάβω μια λαμπάδα
Στης αγάπης το θεό

Μη ρωτήσεις πού θα πάω
Μόνο σφικτά να με κρατάς
Μη φοβάσαι, δε ρωτάω
Αν ακόμα με αγαπάς

Γιατί ξέρω πως η αγάπη
Είναι λέξη ιερή
Και σαν λειώσει η λαμπάδα
Θα χαθεί

Όπως χάθηκαν ελπίδες
Όνειρα εφηβικά
Τα θυμάσαι; Μου τα είπες
Μια ξάστερη βραδιά

Τώρα όμως πριν ξεχάσεις
Μια υπόσχεση στερνή
Στη θυμίζω να την κάνεις
Πριν η ελπίδα μου χαθεί

Το φεγγάρι μου είχες τάξει
Ένα βράδυ από τα παλιά
Πριν το τέλος μου χαράξει
Φόρα το μου στα μαλλιά

Ταύτηση

Στη σιωπή που βυθίζομαι βρίσκεσαι πάντα
Είσαι εκεί και τραγουδάς
Πότε για μένα, πότε για σένα
Όμως πάντα τραγουδάς
Σαν παιδί με γυρεύεις, με κράζεις
Μάνα σου είμαι μου λες
Με ρωτάς πού ταξιδεύω πάλι
Και δε σου απαντώ
Αχ! Να’ξερες
Πάντα σε σένα βρίσκομαι
Πάντα
Σε έχω κλείσει μέσα μου
Σε μια κρυφή επιθυμία
Στο πιο άχρωμο όνειρό μου
Που ποτέ δεν ξημερώνει
Είσαι μέσα στο στήθος μου
Τον μισό σε έχω βάλει μπρος από την καρδιά μου
Να μη με πληγώνουν
Ο άλλος μισός βρίσκεται πίσω της
Σε κρύβω
Κρύβεσαι
Είσαι πάντοτε μέσα μου
Το χέρι σου παίζει πίσω από τα μαλλιά μου
Το χείλι σου σε ένα απραγματοποίητο φιλί
Τα μάτια σου πίσω από τα βλέφαρά μου
Τα λόγια σου γύρω από ένα σ’αγαπώ…

Όταν σβήνω το φως...

Όταν σβήνω το φως
Αλλόκοτες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου
Λέξεις μετέωρες
Που δένουν μεταξύ τους
Όπως τα αστέρια
Που τόσο διαφορετικά
Και μακρινά μεταξύ τους
Φτιάχνουν το στερέωμα

Όταν σβήνω το φως
Κάτι μέσα μου σιγοτραγουδάει
Ένα αρχαίο κινέζικο τραγούδι
Μια μελωδία που κάπου έχεις ξανακούσει
Αλλά δε θυμάσαι πού
Σαν τις γνώσεις που από πάντα είχαμε
Και τις ονομάσαμε ένστικτο

Όταν σβήνω το φως
Πάλλονται γύρω μου οι αναμνήσεις
Οι πιο κοντινές ζευγαρώνουν με αυτές
Τις τόσο ξέθωρες, τις τόσο μπερδεμένες
Που δεν είσαι σίγουρος πια
Αν ήταν όνειρο ή όχι

Όταν σβήνω το φως
Μια έγγεια γεύση έρχεται στα χείλη μου
Γεύση σαν το πρώτο «πονάω»
Εκείνο που δε είπες,
Που δεν τόλμησες να παραδεχτείς
Μα σίγουρα ένοιωσες

Ζηλεύεις

Ζηλεύεις και προσπαθείς να με κάνεις να ζηλέψω
Πονάς και προσπαθείς να με κάνεις να πονώ
Όμως εγώ θα αδιαφορώ, θα σε παιδεύω
Γιατί όποιος αγαπά παιδεύει
Κι εγώ σε αγαπώ

Όταν θα μ’αγαπήσεις πιο πολύ
Και δε θα ζεις για άλλον κανένα
Όταν θα με ζητάς μέσα στη βροχή
Και όταν θα ανήκεις μόνο σε μένα
Τότε μόνο θα πάψω να σε τυραννώ
Γιατί όποιος αγαπά παιδεύει
Κι εγώ σε αγαπώ

Ζηλεύεις και σου ξεφεύγουν λόγια πικρά
Πονάς και όλο αναστενάζεις
Όμως εγώ θα σου γλυκομιλώ, θα σε νταντεύω
Γιατί με ότι παίδεψα από πάντα μοιάζεις

.................................................................

Νοτιοδυτικά του μυαλού μου
Ανατολικά της καρδιάς μου
Στο ναδίρ της ψυχής μου
Στο κέντρο του εγώ μου
Εκεί έχεις κουρνιάσει

Και δεν ξέρω πια να λέω όχι
Δεν ξέρω να μισώ
Δεν ξέρω ούτε να κάνω πίσω
Μονάχα να αγαπώ και να προχωρώ
Σε ένα αύριο για σένα

Νοιώθω για σένα άρα σε αγαπώ

Μακριά από δω
Πέρα από αυτόν τον πλανήτη
Από έναν άλλο κόσμο
Σαν από όνειρο
Έρχεται η φωνή σου
Ό,τι και αν πει
Ό,τι και αν εννοήσει
Ό,τι και αν τραγουδήσει
Είναι μαγικό
Γλυκό
Αληθινό
Σαν παλιό σάλι
Ξεχασμένο σε μια σοφίτα σκονισμένη
Υγρή
Που σαν μπαίνεις μέσα αναριγάς
Από τη μυρωδιά της θύμησης

Κι όταν μου λες πόσο με αγαπάς
Βγαίνει μέσα από τα λουλούδια
Και είναι γεμάτα χρώματα από κρινάκια και αζαλέες
Χρώματα από καλοκαιρινά βράδια
Και φθινοπωρινές, νοτισμένες από τα πρωτοβρόχια αλάνες

Και όλο αρώματα που δανείζεται
Από ρόδα και υακίνθους
Αρώματα από μάνγκο και παπάγιες
Και ένα άγνωστο λευκό λουλούδι

Έχει ήχους από γάργαρα ποταμάκια
Και εξωτικά μικρά πουλιά το κελαηδάνε
Και ο αέρας που κρύβεται στις καλαμιές
Ήχους από κύματα που ξεψυχούν σε πολύχρωμα χαλίκια
Αλκυόνες που θυμούνται την άνοιξη και την τραγουδάνε

Νοιώθω για σένα άρα σε αγαπώ

Αισιόδοξα...

Κάθε στιγμή που περνάει
Είναι και ένας αιώνας που σκοτώνω
Ώσπου να έρθω κοντά σου

Κάθε στιγμή που περνάει
Μια νέα χαρά
Για το κατόρθωμά μου αυτό

Η κάθε μέρα που φεύγει
Μια νέα ελπίδα
Πως θα σε δω συντομότερα

Μοιάζουν τόσο λίγες οι μέρες
Και ο χρόνος μοιάζει τόσο ασήμαντος
Σα να είμαστε κιόλας μαζί

Γι’αυτό υπάρχω ακόμα…

Επίσκεψη

Ψάχνω μία λέξη για να κρατηθώ από αυτήν και να αρχίσω
Ψάχνω μια μούσα να με εμπνεύσει και να γράψω
Κοιτάζω γύρω μου για να βρω την αφορμή της επιθυμίας μου
Και βρίσκω τη μοναξιά δίπλα μου
Δίπλα στο παράθυρο και μου γνέφει

«Έλα! Ήρθε η ώρα» μου λέει
«φεύγουμε!»

Γ2 '94-'95

Όποιος είναι ερωτευμένος
Είναι και παράνομος συγχρόνως
Πετάει συνεχώς στα σύννεφα
Και ξεχνιέται της βαρύτητας ο νόμος

Όποιος είναι ερωτευμένος
Τα πάει χάλια με τα μαθηματικά
Για εκείνον ένα και ένα δεν κάνουν δύο
Μία και μία κάνουν μια(…καρδιά)

Όποιος είναι ερωτευμένος
Δεν ξέρει τίποτα από βιολογία
Νομίζει πως η καρδιά του είναι
Ζωγραφισμένη σε βιβλία

Γι’αυτό και όταν είσαι ερωτευμένος
Απαγορεύεται αυστηρός να είσαι μαθητής
Γιατί σκέψου εσύ να ήσουνα
Σε τέτοια τάξη καθηγητής

Βελίκω Πρινόλα

Τώρα που τελειώνουν όλα
Και θα αρχίσουν να είναι παλιά
Μη γυρίσεις να κοιτάξεις πίσω σου
Προχώρα στο δρόμο κοιτώντας μπροστά

Και αν κάποιο βράδυ που κοιτάζεις τα άστρα
Σου έρθει στη θύμηση κάτι από το χθες
Γέλα και σκέψου πως ήσουν παιδί
Πως τώρα μεγάλωσες άλλαξες πες

Και όταν έρθω κι εγώ στο μυαλό σου
Μαζί κι η αγάπη μου η τόσο απλή
Μη σκεφτείς πως μεγαλώνοντας άλλαξα
Μη σκεφτείς πως ήμουν παιδί

Άνοιξη

Στα μάτια σου βλέπω την άνοιξη
Δυο πράσινοι κάμποι
Που γίνονται ένας
Με μυριάδες κίτρινα κρινάκια
Και στη μέση
Μία μεγάλη
Κόκκινη παπαρούνα
Που τη σκορπά ο άνεμος
Και τη χωρίζει ξανά
Στα δυο σου μάτια
Και έρχεται η βροχή
Σιωπηλή
Ποτιστική
Που στάζει
Στην καρδιά μου
Στα μάτια σου
Στις ζωές μας
Δεν έχει χώμα να μυρίσει
Μυρίζει πέτρα
Και θυμάρι
Και γκρίζα, ανοιξιάτικη θάλασσα

Αλιάετος και ελεύθερος

Αλιάετος και ελεύθερος
Άπιαστος απ’το πάθος
Σαν να ‘σουν πάντα έτοιμος
Να σιάξεις κάθε λάθος

Η ρώμη σου με τράβηξε
σα να’τανε μαγνήτης
και τα φιλιά μου έκλεβες
σαν να’σουνα αλήτης

πόσο να αντέξω η άμοιρη
στην αψιά θωριά σου
για πόσο ακόμα θα ποθώ
για τα γλυκά φιλιά σου!

Πάρε με απόψε, το κορμί
Κάνε να ανατριχιάσει
Στον έρωτα να μη στερείς!
Ούτε στιγμή μη χάσει

17

Έμμονη η ιδέα του θανάτου
Κουρνιασμένη στα κατάβαθα μιας μαύρης ψυχής
Έμμονη και η ιδέα της φυγής
Καρφωμένη σε μία νεανική καρδιά

Θάνατος και Απελευθέρωση γίνονται ένα

Και εγώ στα δεκαεφτά
Σοφός γερο-Ζορμπάς
Το φοβάμαι το θάνατο
Δεν τον καταλαβαίνω
Τον θέλω όμως
Με απελευθερώνει

Θέλω να νοιώσω ελεύθερη
Σαν ηλιαχτίδα που ξεγλιστρά
Μέσα από τα σύννεφα
Την ώρα μιας μπόρας ξαφνικής

Θέλω να γίνω ένα με τη βροχή
Να είμαι το φως του ήλιου
Και η βροχή συγχρόνως
Και να σκορπάω γύρω μου χρώματα
Στιγμιαίας χαράς

Μα όλα αυτά μετά το θάνατο
Σε μία άλλη ζωή
Τη στιγμή του θανάτου να τη ζήσω

Velico!

Θα γίνω η παραφωνία στην όμορφη εικόνα σας
Πάνω στον καλοδουλεμένο σας καμβά η υπογραφή
Κανένας δε με αγγίζει αυστηρός κανόνας σας
Το κόκκινο είμαι τέλος σας στην γκρίζα σας αρχή

Velico! Και είμαι βάρκα με πανί!
Και μες τα κύματά σας αρμενίζω
Στην γκρίζα θάλασσά σας τη βαθιά
Ανέμελη το μίσος σας θα σκίζω

Καμία τρικυμία δε με αγγίζει
Με ρότα το όνειρο θα πορευτώ
Και αν μια φορά το κατάρτι μου τσακίσει
Πάλι μες τους αφρούς θα αναστηθώ

13,5kb

Άυπνες λέξεις με τριγυρνάνε
Μες το μυαλό μου, με μεθάνε
Ένα τραγούδι να στολίσω
Με αυτές και να το αναρτήσω

Αγάπη
Μίσος
Πόθος
Φόβος
Κοιτάξτε πόσο όλες μοιάζουν
Ίδιο χώρο καταλαμβάνουν
Το ίδιο πονάνε, το ίδιο τρομάζουν

Αγάπη
Μίσος
Πόθος
Φόβος
Όλες η ίδια χωρητικότητα…
Μα αφήνουν όλες μια άλλη αίσθηση
Άλλες εικόνες και άλλα αρώματα

Είμαι εδώ!

Πάνω στην ακροθαλασσιά

Βήμα βήμα σέρνω τα χρόνια μου

Χωρίς να αφήνω ίχνη

Χωρίς ούτε ένας λευκός κόκκος άμμου να μετακινηθεί

Έτσι, σαν αερικό πορεύομαι…

Εκεί στο όριο επάνω

Ίσα ίσα που αφρίζει το κύμα

Ξυπόλητη και ανίδεη πηγαίνω

Έχω ένα κόκκινο λουλούδι και το μαδώ

Κάτι να αφήσω πίσω μου

Πέταλο πέταλο στην λευκή άμμο

Τα πάθη μου

Τα χρόνια μου…

Μπλέκω τα λόγια μου με τους αφρούς

Των ήσυχων κυμάτων

Παφλασμό τον παφλασμό μετράω το μέσα μου…

Και πάνω σε ένα βράχο καταλήγω για να φωνάξω πως είμαι εδώ

Βραβευμένο με έπαινο από τους ΚΓ' Δελφικούς Αγώνες Ποίησης

Πάνω σε έναν ξένο στίχο

Πάνω σε ένα ξένο στίχο
Άρχισα να περπατώ
Και ισορροπία κρατάω
Σε ένα δανεικό ρυθμό

Ακροβάτης σε τραγούδι
Με ομπρέλα μου το τέμπο
Πάνω σε ένα ξένο στίχο
Τη ψυχή μου καταθέτω

Τεντωμένη μουσική μου
Πάνω σου ακροβατώ
Φοβισμένη η σιωπή μου
Μου κρατάει το ρυθμό